Tassen trends door de seizoenen heen..

Elke keer wanneer een nieuw seizoen zich aandient, beginnen mijn mode-genen te kriebelen. Welke trend zal zich deze keer ontpoppen tot meest besproken combinatie in outfits? En welk merk weet zijn naam te vestigen door het starten van deze bepaalde trend? Omdat ik me de laatste jaren voornamelijk stort op gebied van tassen- en accessoires trends, zal ik deze dan ook veelvuldig benoemen.

Was het Hérmes die enkele jaren geleden veelvuldig werd gekopieerd in zijn bekende 'Birkin' modellen, is het nu Céline die met haar 'Luggage Tote' menig modehart sneller doet laten kloppen. Bij mijn eerste bezoek voor onze rubriek Purse-Oonlijk heb ik Lonneke van Style My Day enkele vragen gesteld en daarnaast eindeloos gekletst over de bijzondere modewereld. Dat geheel terzijde, ik heb even snel haar immense tassen-collectie mogen bewonderen. Die van mij is tamelijk groot, maar dit is een verzameling waarbij mijn hart even niet meer wist welk ritme aan te houden. Dit komt voornamelijk door het aantal prachtige designer-stukken. Laatst toegevoegde item: De Céline Luggage Tote. Ja, de enige echte. 

Céline luggage Tote

Zelf draag ik al enkele maanden dé trots van Mincfashion, de 'Jullietta Tote'. Een prachtige, stijlvolle leren shopper, geïnspireerd op het Céline model. Omdat tassen van stevig leder vaak wat zwaarder zijn, heb ik ondertussen wat meer arm-spieren gekweekt. Ook Lonneke kon dit begrijpen, haar Céline neemt ze niet zomaar mee voor een gehele dag op weg. Bij het oppakken van de tas realiseerde ik me dan ook dat deze misschien wel 2 keer zo zwaar was dan mijn eigen model. Ja, shoppen is topsport, maar een designer tas meedragen ook.. 

Al met al ben ik nog steeds dol op Céline's nieuwe ontwerpen van komend seizoen. Hoewel Givenchy de markt ook steeds meer gaat veroveren, spreken de strakke en stijlvolle ontwerpen van het Franse modehuis iedereen aan.

De magische 'runners high' van het hardlopen.

Sporten. Een onderwerp waar vele vrouwen een haat-liefde verhouding mee hebben. Deze haat verhouding komt vooral naar voren in het begin van het jaar. Dan komen de goede voornemens tevoorschijn en zien dieet-guru’s, sportscholen en fruit/ groente handelaren hun marktaandeel bijzonder hard stijgen. Een haat verhouding kan na enige tijd omslaan in een liefde verhouding en in sommige gevallen uitgroeien tot een heuse sportverslaving. Het is wetenschappelijk bewezen dat de stof endorfine verslavend werkt en vooral tijdens en na het hardlopen tot uiting komt.

Een Wikipediaanse beschrijving: Endorfines werken in de eerste plaats pijnonderdrukkend, maar zorgen ook voor een gevoel van geluk of euforie, zoals de 'runners high' bij duursporters. De roesachtige toestand die kan ontstaan na een fysieke inspanning wordt gedeeltelijk veroorzaakt door het vrijkomen van endorfine. Opium en heroïne werken op dezelfde receptoren in als endorfine. De smaakervaring bij suikers, vetten, chilipepers[1] en ook chocolade produceert endorfine in het lichaam. Ook werkt deze verslavende stof zeer actief bij automutilatie (zelfverminking).

Bovengenoemd te hebben gelezen, zou er geconcludeerd kunnen worden dat hardlopers hetzelfde genot beleven als het binnenwerken van een reep hemelse chocolade. Nu zijn de gevolgen wel uiteenlopend. Met hardlopen verbrand je namelijk eindeloos veel calorieën, met het eten van een reep hemelse chocola op de bank verorber je eindeloos veel calorieën. What’s new??

Ik kan me prima vinden in de beschrijving over de zogenoemde ‘runners high’. 2 jaar geleden ben ik begonnen met hardlopen om mijn conditie te verbeteren en daarbij te voorkomen in de toekomst wat dikker en luier te worden. Ik moet toegeven, beginnen met hardlopen vereist doorzettingsvermogen. En niet zo’n klein beetje ook. Puffend en hijgend heb ik me vaak afgevraagd waarom ik in hemelsnaam de deur uitliep met diezelfde deur als einddoel. Mensen die de magie van het hardlopen niet kennen verklaren mij dan soms ook voor gek. Hoe druk ik ook ben, een rondje hardlopen moet minstens 2 á 3 keer in mijn weekschema voorkomen. Na enige tijd oefenen en vooral rustig opbouwen krijg je, geloof het of niet, de smaak te pakken. Eerst is het 2 kilometer, dan 4, maar dan komt de magische 5 om de hoek kijken. 5 kilometer onafgebroken rennen, joggen of hardlopen in een half uur! En dan is het er.. de magische endorfine die door je bloed loopt. De warmte die je lichaam produceert en de gezonde blosjes maken dit moment nog fijner om mee te maken. 

Na die 5 kilometer begint de passie te komen. Niet alleen door de endorfine, maar ook door het besef dat je geest op zo’n moment totaal leeg is. Volgens een zoveelste artikel over hardloop-passie dat ik enkele weken geleden doorlas, is het moeilijk voor de hersenstam om na te denken aangezien de beweging in de nek constant is en hierdoor geen mogelijkheid tot piekeren kan worden geplaatst. Ik heb er laatst over proberen na te denken tijdens het hardlopen. Dat ging me niet makkelijk af. Ik besefte me dat ik aan helemaal niets denk tijdens een rondje lopen. Enkel aan de route, de tijd die ik loop en de geluiden van vogels, auto’s , spelende kinderen, of het kabbelende water van de rivier waar ik vaak langs loop.

Misschien is het daarom één van de vele redenen waarom drukke, maar ontzettend gemotiveerde top-ondernemers hun toevlucht zoeken in een rondje joggen. Geen vergaderingen, cash-flow kwesties en marketing prognoses. Enkel de natuur, de verse lucht in je longen en de after-running endorfine.. 

De ondernemer en de crisis.. Een bitter tijdperk, of toch niet?

In januari stond Nederland weer even in het teken van de mode. En om precies te zijn ging het over de trends van najaar/winter 2013. Met de modefabriek als jaarlijkse aftrap haast tout modeliefhebber, ondernemer, blogger of student zic h naar de RAI om zich te laten inspireren wat betreft nieuwe merken en trends. Ook wij hebben dit jaar wederom een bezoek gebracht aan deze mode-speeltuin vol met mooie, aparte maar ook spraakmakende types. Een jongeman gehuld in een ruitjesrok die vrolijk rondhuppelt alsof hij zich op een Zwitserse alpenweide bevindt is hier dan ook geen uitzondering.

 Bezoekers draaien even om en lopen dan gerust weer verder, beseffende dat dit misschien wel de toekomst is waar de modewereld zich op aan moet passen. We hebben het hier over de zoektocht naar inspiratie en de opvolging in trends. Volgden de modemerken eerder de leidende ontwerpen van gerenommeerd designer, nu zijn het vooral de fashion-bloggers die dienen als inspiratie voorbeeld voor hedendaagse collecties die het liefst zo snel mogelijk geproduceerd worden. Want ook hierin is de concurrentie moordend en neemt alleen maar toe.

Dan krijgen we ook nog eens te maken met die ellendige crisis. Bijna elk bedrijf in iedere branche moet momenteel op een houtje bijten om  het hoofd nog boven water te houden. Reorganisatie en ontslag lijken dan ook wel het meest gebruikte woord van 2012. Natuurlijk zijn de wonden in sommige branches extra diep. Neem bijvoorbeeld de bouw. Hier heeft een stijging in werkloosheid plaatsgevonden van maar liefst 70%! Faillisementen worden tot vandaag de dag helaas nog keihard uitgesproken. De kleine ondernemers met weinig spek op de botten gaan het eerst.

Welke ondernemers maken hier het minst van mee? Naar mijn idee zullen dit de begrafenis ondernemers zijn. De dood is tenslotte iets wat niet te voorkomen is en een gebeurtenis die respectvol, maar ook luxueus moet worden aangepakt tegenwoordig. Een koffie met cake is allang passé. Nabestaanden willen tranentrekkende muziek, spraakmakende video’s en een uitgebreid buffet voor iedereen die wat betekend heeft in diens leven. Een business die niet te stoppen is dus. Maar tevens een zware. Weinig mensen zijn weggelegd voor een beroep waarin er dagelijks geconfronteerd wordt met datgene wat wij allemaal willen ontwijken. De dood.

Afijn, van de modefabriek naar begrafenis-ondernemer. Zo kan het lopen. De conclusie van dit schrijven is dan toch wel dat de wereld veranderd en tegelijk een sterk dieptepunt meemaakt. Om de mode te stimuleren dienen er eerst inkomsten gemaakt te worden. De consument is hetgeen waar het uiteindelijk allemaal om draait. In welke context dan ook. Gasten, klanten, patiënten, afnemers, consumenten. Zij zijn ons en wij zijn zij. Dit is de cirkel die economie heet en die moeten we met zijn allen draaiende houden.

Guest editor for a week @ Fesjon

Ik heb afgelopen week de prachtige kans gekregen mijn interesses, bezigheden en gedachten te delen met de lezers van stijlwebsite Fesjon. Hier was ik een week lang 'guest-editor' en heb ik zoveel mogelijk uiteenlopende zaken aan het licht gebracht die mijn gedachten dagelijks passeren. Naast onze webshop Mincfashion, heb ik ook andere dingen in mijn hoofd die nu of eerder een veelbesproken onderwerp zijn geweest. Interessant om het hierover te hebben en om in dit mooie land mijn vrije meningsuiting te geven.;)

Ik zal de aankomende week een paar blogs op mijn eigen pagina plaatsen, zodat ze ook hier gearchiveerd kunnen worden!

Veel leesplezier;)

Emancipatie.

Nee, ik ben geen feminist, maar ben zeer tevreden met de hedendaagse gelijkheid tussen man en vrouw. Natuurlijk botst er weleens iemand tegen het glazen plafond of ontvangt een opmerking waarvan de interpretatie moeilijk is af te wegen.

Tegenwoordig zijn er vele ondernemende vrouwen die naast hun onderneming ook tijd weten te vinden voor hun tweede fulltime baan, het huishouden/ gezin. Ik heb zelf geen kinderen en zou eigenlijk niet moeten denken aan een luier, papje of babybadje na het thuiskomen van een lange werkdag, inclusief avond. Gek genoeg past de mens zich direct aan wanneer er zich een verandering in levensstijl voordoet.

Misschien zijn ondernemende vrouwen daarom tevens goede moeders. Zij weten zich razendsnel aan een andere situatie aan te passen en gooien niet onverhoopt de handdoek in de ring wanneer het tegenzit. ‘Doorgaan tot het bittere eind’ is dan ook wel de gedachte die menig moeder, ondernemer of niet, is gepasseerd.

Kinderdagverblijven dragen dankbaar hun steentje bij aan emancipatie. Voor moeders de mogelijkheid om parttime, dan wel niet fulltime te blijven werken. Met een beetje hulp van oma’s of opa’s natuurlijk. Ik zie de laatste tijd meer verdelingen tussen werkdagen van de man en de vrouw. Was het voorheen een ongeschreven regel dat de vrouw na bevalling minstens 5 jaar thuis bleef voor het kind, nu is het direct doorbikkelen na verlof, kind afgeven bij mams , paps of opvang en 3 dagen werken, afgewisseld met manlief die tevens 1 a 2 werkdagen heeft ingeleverd. Nu zijn de meningen over opvang stevig verdeeld en zijn er jammer genoeg veel bezuinigingen toegepast op de toeslagen voor kinderopvang. Dat maakt de situatie voor sommige vrouwen des te lastiger, aangezien zij flink wat loon moeten inleveren om de kosten voor de opvang nog te bekostigen. Ik ben al regelmatig tegengekomen dat deze vrouwen noodgedwongen hun baan moeten beeindigen vanwege deze oplopende kosten. Kosten die er niet zijn wanneer je thuis bij je kind bent, maar jezelf geen mogelijkheid meer geven je te ontwikkelen.

Nu is het ook voor veel vrouwen een bewuste keuze niet te werken en de eerste jaren van de jeugd bij het kind blijven. Een goede, maar ook beperkte keuze naar mijn idee. Ik las enkele weken een onderzoek in de Volkskrant dat betrekking had op het aantal parttime werkende vrouwen en mannen in Nederland, ten opzichte van andere Europese landen. Het blijkt dat het aantal parttime werkende mannen steeds meer toeneemt in eigen land.

Een fenomeen dat in vele landen wordt opgevolgd, maar waar in de minder ontwikkelde landen nog lang geen sprake van is.

Met ongeloof zie ik af en toe nog reportages of ellendige nieuwsberichten waar de onderdrukking van de vrouw het onderwerp is.

Neem de groepsverkrachtig van pas geleden in India, of de veelbesproken ‘gypsy’ cultuur in Schotland. Helaas komt eerwraak ook  nog steeds in eigen land voor. Al is het niet onze eigen cultuur, wel moeten we hierin onze verantwoording nemen en optreden tegen deze belachelijke vorm van geweld.

AL met al, de emancipatie is op de goede weg. Helaas ondervindt zij vele hindernissen door het verschil in cultuur en de hiervoor genoemde bezuinigingen. Desondanks komen we er wel.. Er is al een hoop bereikt. Of zoals de Spice Girls mij ooit zeiden: Girl Power!