Sporten. Een onderwerp waar vele vrouwen een haat-liefde
verhouding mee hebben. Deze haat verhouding komt vooral naar voren in het begin
van het jaar. Dan komen de goede voornemens tevoorschijn en zien dieet-guru’s,
sportscholen en fruit/ groente handelaren hun marktaandeel bijzonder hard
stijgen. Een haat verhouding kan na enige tijd omslaan in een liefde verhouding
en in sommige gevallen uitgroeien tot een heuse sportverslaving. Het is
wetenschappelijk bewezen dat de stof endorfine verslavend werkt en vooral
tijdens en na het hardlopen tot uiting komt.
Een Wikipediaanse beschrijving: Endorfines werken in de eerste plaats pijnonderdrukkend, maar zorgen
ook voor een gevoel van geluk of euforie, zoals de 'runners high' bij
duursporters. De roesachtige toestand die kan ontstaan na een fysieke
inspanning wordt gedeeltelijk veroorzaakt door het vrijkomen van endorfine.
Opium en heroïne werken op dezelfde receptoren in als endorfine. De
smaakervaring bij suikers, vetten, chilipepers[1] en ook chocolade produceert
endorfine in het lichaam. Ook werkt deze verslavende stof zeer actief bij
automutilatie (zelfverminking).
Bovengenoemd te hebben gelezen, zou er geconcludeerd kunnen
worden dat hardlopers hetzelfde genot beleven als het binnenwerken van een reep
hemelse chocolade. Nu zijn de gevolgen wel uiteenlopend. Met hardlopen verbrand
je namelijk eindeloos veel calorieën, met het eten van een reep hemelse chocola
op de bank verorber je eindeloos veel calorieën. What’s new??
Ik kan me prima vinden in de beschrijving over de zogenoemde
‘runners high’. 2 jaar geleden ben ik begonnen met hardlopen om mijn conditie
te verbeteren en daarbij te voorkomen in de toekomst wat dikker en luier te
worden. Ik moet toegeven, beginnen met hardlopen vereist doorzettingsvermogen.
En niet zo’n klein beetje ook. Puffend en hijgend heb ik me vaak afgevraagd
waarom ik in hemelsnaam de deur uitliep met diezelfde deur als einddoel. Mensen
die de magie van het hardlopen niet kennen verklaren mij dan soms ook voor gek.
Hoe druk ik ook ben, een rondje hardlopen moet minstens 2 á 3 keer in mijn
weekschema voorkomen. Na enige tijd oefenen en vooral rustig opbouwen krijg je,
geloof het of niet, de smaak te pakken. Eerst is het 2 kilometer, dan 4, maar
dan komt de magische 5 om de hoek kijken. 5 kilometer onafgebroken rennen,
joggen of hardlopen in een half uur! En dan is het er.. de magische endorfine
die door je bloed loopt. De warmte die je lichaam produceert en de gezonde
blosjes maken dit moment nog fijner om mee te maken.
Na die 5 kilometer begint
de passie te komen. Niet alleen door de endorfine, maar ook door het besef dat
je geest op zo’n moment totaal leeg is. Volgens een zoveelste artikel over
hardloop-passie dat ik enkele weken geleden doorlas, is het moeilijk voor de
hersenstam om na te denken aangezien de beweging in de nek constant is en
hierdoor geen mogelijkheid tot piekeren kan worden geplaatst. Ik heb er laatst
over proberen na te denken tijdens het hardlopen. Dat ging me niet makkelijk
af. Ik besefte me dat ik aan helemaal niets denk tijdens een rondje lopen.
Enkel aan de route, de tijd die ik loop en de geluiden van vogels, auto’s ,
spelende kinderen, of het kabbelende water van de rivier waar ik vaak langs
loop.
Misschien is het daarom één van de vele redenen waarom
drukke, maar ontzettend gemotiveerde top-ondernemers hun toevlucht zoeken in
een rondje joggen. Geen vergaderingen, cash-flow kwesties en marketing
prognoses. Enkel de natuur, de verse lucht in je longen en de after-running
endorfine..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten